411. Adiós

Ayer domingo falleció mi madre y quiero desde este blog hacerle un merecido homenaje en forma de carta de despedida. Carta que también saldrá publicada mañana martes en La Voz de Galicia, edición de Bergantiños. Desde aquí mi agradecimiento a Xosé Ameixeiras por facilitarme esa publicación. Aunque en este blog el idioma utilizado es el castellano, en esta ocasión voy a usar el gallego, la lengua con la que siempre me comuniqé con mi madre y que es, a fin de cuentas, también mi lengua materna.

Carta a Manuela Pena García

Todo foi tan triste, o Alzheimer é unha enfermidade moi condenada. E para rematar, leváronte directamente da morgue ao panteón, sen apenas poder despedirnos de ti. Os dous últimos anos foron moi duros, para todos os que te queriamos, pero iso non é nada comparado co que ti sufriches, en soidade. Non lle tiñas medo á morte, dicías, pero pensar que esta é para sempre dábache pánico. Non merecías ese final. Houbo moitos momentos de rabia en que desexei ser crente para poder blasfemar como Deus manda. Pero eu prefiro quedarme cos momentos bonitos, que tamén os houbo. Foron dous anos tamén nos que puiden darche o cariño que non che souben dar antes, un cariño que tanto necesitabas, e que tanto botaches en falta ao longo da túa vida. Puiden tamén coñecer á persoa que fuches antes de que eu nacera, de nena, de moza. Iso non hai cartos no mundo que o paguen. Non hai moito, durante un xantar entrañable, unha amiga que me coñece moi ben, pero que non vos coñecía nin a ti nin a papá, fíxome unha pregunta que me deixou tremendo: - José Manuel, o teu sorriso de quen o herdaches, do teu pai ao da túa nai? Non dubidei nin un segundo. O triste é que nunca reparara niso e nunca lle din a importancia que iso tivo e segue a ter na miña vida. Ademais da forma de rir e de sentir, o disfrutar con moita alegría os momentos bonitos e a actitude optimista de intentar esquecer as cousas tristes canto antes, - non penses niso agora, soías dicirme, é o legado máis prezado que me deixas. Sei que agora vas descansar, espero que sexa no ceo, pois ti si es crente e porque o tés gañado. A min concédeme un par de semanas para chorar a túa perda, pero despois prométoche que vou recordarte sempre con un sorriso e con moitas gañas de vivir, como as que ti tiñas. Este retrato é un dos centos que che fixen nos derradeiros dous anos. Foi ao comenzo da túa enfemidade, ti xa sabías que algo andaba mal, pero gústame esa expresión de dignidade coa que miras á cámara e ao futuro. Así eras e así te recordarei sempre. Descansa en paz, Mamá.